Ηχούν οι καμπάνες στην εκπαίδευση.
Χριστός Ανέστη!!! Μια ευχή που δίνει ελπίδα και γεμίζει χαρά τους ανθρώπους. Ένα μήνυμα αισιοδοξίας που γεννιέται μέσα από την Ανάσταση του Κυρίου και που δυστυχώς δεν περιλαμβάνει το χώρο της εκπαίδευσης. Εκεί τα πράγματα δεν αποπνέουν καμία αισιοδοξία…Και πως αποδεικνύεται αυτό; Σας καλώ να ανατρέξετε στα παρακάτω στοιχεία.
-Σχολική χρονιά 2022-23:(Περίπου) 40 αιτήσεις για αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος…
-Σχολική χρονιά 2023-24: 300 αιτήσεις εκπαιδευτικών για μετάταξη…
Άραγε τί είναι αυτό που οδήγησε ξαφνικά τόσους δασκάλους να ζητήσουν αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος; Ποιοι οι λόγοι που οδηγούν συναδέλφους να απαρνηθούν χρόνια σπουδών και θυσιών των ιδίων και των οικογενειών τους; Για ποιο λόγο να αφήσουν αυτό για το οποίο μόχθησαν τόσα χρόνια; Τι έχει αλλάξει ξαφνικά στην εκπαίδευση ώστε να αναγκάσει τόσους πολλούς εκπαιδευτικούς να αλλάξουν εργασιακό περιβάλλον; Ας δούμε λοιπόν ένα- ένα τα προβλήματα που απασχολούν την εκπαιδευτική κοινότητα και ας κρίνουμε..
Οι δάσκαλοι-εκπαιδευτικοί είναι επί χρόνια, οι πιο κακοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι. Ταλαιπωρούνται για μεγάλα χρονικά διαστήματα ως αναπληρωτές ,σε όλη την Ελλάδα, αλλάζοντας σπίτια και εργασιακό περιβάλλον κάθε χρόνο, γεγονός που τους εξουθενώνει οικονομικά αλλά και ψυχικά. Διστάζουν να δημιουργήσουν οικογένεια γιατί δεν ξέρουν πού θα υπηρετούν την επόμενη χρονιά. Αυτοί που έχουν οικογένεια είτε αναγκάζονται να βρίσκονται για αρκετό χρονικό διάστημα μακριά από αυτήν είτε να κάνουν καθημερινά μέχρι και 300 χλμ. για να είναι δίπλα στους δικούς τους ανθρώπους. Αυτό όμως εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους. Πέραν την οικονομικής επιβάρυνσης, δεν είναι ουκ ολίγες οι φορές που εκπαιδευτικοί έχουν εμπλακεί σε σοβαρά ατυχήματα κατά τη διάρκεια των μετακινήσεων αυτών.
Οι αναπληρωτές από την άλλη πλευρά έρχονται αντιμέτωποι με ένα αβέβαιο μέλλον. Δεν έχουν γνώση για το χρονικό πλαίσιο ή την επιβεβαίωση της διορισμού τους.
Τα προβλήματα είχαν παρουσιαστεί και στα προηγούμενα έτη, ωστόσο, οι εκπαιδευτικοί επέδειξαν αφοσίωση και αγάπη προς το επάγγελμα τους έχοντας λάβει την αναγνώριση της κοινωνίας.
Τι είναι λοιπόν αυτό που οδηγεί τελικά τόσους συναδέλφους στην έξοδο από την εκπαίδευση;
Ορισμένοι μπορεί να εκφράσουν την άποψη ότι η αιτία οφείλεται στην αξιολόγηση. Η αλήθεια είναι πως ήμασταν ενήμεροι για την ύπαρξη της αξιολόγησης από το 2019.Θα ήταν άτοπο ένας από τους πιο ενημερωμένους κλάδους με άπειρα προσόντα και επιμορφώσεις να διστάσει μπροστά σε μία τέτοια διαδικασία.
Πέραν του φαινομένου της αξιολόγησης, το επάγγελμα του δασκάλου έχει υποστεί γραφειοκρατικές διαδικασίες αποσπώντας τον από διδακτικά του καθήκοντα.
Ολοκληρώνοντας, είναι προφανές πως ο τομέας της εκπαίδευσης αρχίζει να υποφέρει από τοξικότητα. Το χαμόγελο από το πρόσωπο των συναδέλφων υποχωρεί. Ένα σημαντικό ποσοστό αυτών δηλώνει πως αισθάνεται ακόμη και απειλή από τον οποιονδήποτε που είτε από άγνοια είτε από εμμονή στρέφεται εναντίον του δασκάλου. Ενός δασκάλου ο οποίος βάλλεται χωρίς ουσιαστική στήριξη από τους αρμόδιους φορείς, οι οποίοι δεν είναι άλλοι πέραν του αρμόδιου υπουργού και του υπουργείου παιδείας.
Κ. Πρωθυπουργέ και αρμόδιοι φορείς αιτούμεθα την αναγνώριση του εκπαιδευτικού και κοινωνικού μας έργου.
Αναστάσιος Αντωνιάδης αιρετός ΚΥΣΠΕ.